Op mijn negentiende ging ik voor het eerst voor een langere periode naar het buitenland. Een winterseizoen werken in een skigebied in de Franse Alpen. Daarna volgden er nog meer van die seizoensbanen in Frankrijk en in 2005 vertrok ik voor een jaar naar de Cote d’Azur om te studeren. Daarna had ik de smaak te pakken en ging ik naar Barcelona waar ik uiteindelijk vier jaar ben gebleven.
Nu ben ik al weer tien jaar terug in Nederland, maar ik pluk nog steeds de vruchten van de levenslessen die ik leerde door langere periodes in het buitenland door te brengen. In deze post deel ik mijn ervaringen met jullie.
Nieuwe vrienden maken
Als je veel reist, ontmoet je veel mensen. Bovendien ga je meestal alleen of misschien met één vriend of vriendin als je naar het buitenland vertrekt om te wonen en werken. De mens is een sociaal wezen en we hebben mensen om ons heen nodig met wie we leuke momenten samen kunnen delen, maar ook om je te helpen of ondersteunen als het een keer moeilijk is. Als je alleen op reis bent in het buitenland of als je ergens voor langere tijd verblijft, kom je regelmatig in situaties waar je makkelijk met mensen in contact komt. Bijvoorbeeld in een hostel als je reist of tijdens je zoektocht naar woonruimte of naar een baan in het buitenland. In Zuid Europa zijn mensen over het algemeen ook heel erg open en wordt je sneller door een vreemde aangesproken dan in Nederland. Je zult echter ook vriendschappen sluiten met mensen uit andere landen die net als jij ook op reis zijn of als expat naar Spanje zijn vertrokken. Jullie zitten dan immers in dezelfde situatie en zullen veel bij elkaar herkennen.
Zelf ben ik eigenlijk een vrij introvert persoon en voor mijn buitenlandervaringen ging ik er nooit echt op uit om vrienden te maken. Eenmaal terug in Nederland kwam ik in Arnhem te wonen, waar ik op dat moment nog niemand kende. Doordat ik zelf ook opener was geworden en makkelijker een gesprek aanging met mensen die ik niet ken, duurde het niet lang voordat ik ook hier weer fijne vrienden had gevonden.
Het rustig aan doen
In Spanje leerde ik genieten van het leven en alles rustiger aan doen. Hier in Nederland is alles gehaaster en de maatschappij is gericht op presteren. Daar kwam ik pas achter toen ik al weer een tijdje terug in Nederland was en voor een kort verblijf terug naar Spanje ging. Mijn ritme was in Nederland zo versneld. De eerste dagen in Spanje merkte ik dat alles zo langzaam ging en het duurde een paar dagen voordat ik weer gewend was aan het ontspannen Spaanse ritme. Eenmaal gewend realiseerde ik me dat ik me veel gelukkiger voelde bij die ontspannen manier van leven en ik nam me voor dit deze keer in Nederland ook vast te houden. Ik kan je zeggen dat het niet makkelijk is, want het leven dat zich in Nederland om je heen afspeelt is gewoon anders. Het gehaaste sleept je mee. Waar ik in Spanje in het begin het gevoel had dat ik steeds achterom moest kijken waar iedereen bleef, krijg ik in Nederland steeds het gevoel dat ik harder moet rennen om iedereen bij te houden. Om dat gevoel vast te houden is het dus belangrijk om dat bewust te doen. Neem je zelf steeds weer voor het rustig aan te blijven doen. Kies een aantal herinneringen aan heel ontspannen momenten tijdens je reis of verblijf en denk daar bewust aan terug, elke keer dat je het gevoel krijgt dat je hier in Nederland weer ‘snel’ moet gaan. Mediteren kan daar bij helpen, maar als dat niet echt je ding is, doe dan alleen even je ogen dicht, verplaats je zelf weer in dat moment tot je je geest tot rust voelt komen en ga dan weer meer ontspannen verder met je dag.
Zelf verplaats ik me altijd weer terug naar een wandeling die ik maakte in de Picos de Europa, een berggebied in Noord-West Spanje. Ik liep daar nagenoeg alleen op een zonnige dag, die paar mensen die ik tegenkwam deden in alle rust hun dagelijkse dingen. Om uit te rusten ben ik ergens langs het pad in het gras gaan zitten met uitzicht over het dal en de wolken die langs dreven. Terwijl ik daar zat, kwam er een ezel voorbij sjokken. Steeds als ik in gedachten terug ga naar dat moment, voel ik me weer helemaal ontspannen worden en kan ik mijn dag weer in alle rust voortzetten.
De wereld is mijn speeltuin
Ook al woon ik nu al weer tien jaar in Nederland en heb ik mij hier nu enigszins gesettled met man, kinderen en een koophuis (ik dacht altijd dat dat het einde van een avontuurlijk leven zou zijn, maar dat hoeft dus echt niet. Meer daar over in een toekomstige post), ik weet dat als ik wil, ik kan vertrekken en ik bijna de hele wereld heb om een nieuwe woonplaats uit te kiezen.
Voordat ik ging studeren heb ik een mbo-opleiding toerisme en recreatie gevolgd. Toen ik daarmee klaar was, wist ik dat ik vanaf dat moment overal ter wereld kon gaan werken. Later kwam ik er achter dat die opleiding helemaal niets uitmaakt. Wat jouw beroep of passie ook is, je kunt bijna overal terecht om dat te doen wat je graag doet. In deze geglobaliseerde wereld zijn er in elk land wel internationale bedrijven waar de voertaal Engels is, dus waar je de taal niet vloeiend hoeft te spreken. Is jouw droombaan bij een lokaal bedrijf, dan laat je door de taal te leren zien hoe groot jouw motivatie is om daar te werken. Is het werk voor jou niet zo belangrijk, maar gaat het om de ervaring in het buitenland? Dan zijn er zo veel baantjes waar je overal ter wereld terecht kunt. Van groente en fruit telen of helpen op een boerderij tot werken op een kantoor, in een hotel of als reisleider.
Respect voor andere culturen en gewoontes
Tot mijn achttiende was mijn wereld eigenlijk vrij klein. Ik groeide op in Apeldoorn, een provinciestadje waar vrij weinig gebeurde. De kring van mensen die ik kende was vrij klein en bestond uit mijn familie en mensen met wie ik op school had gezeten. De meeste mensen hadden vrij veel met mij gemeen. Dezelfde gewoontes, tradities, normen, waarden en over het algemeen ook vaak dezelfde meningen en vooroordelen.
Mijn eerste lange tijd van huis was niet eens in het buitenland, maar in Friesland. Daar liep ik stage bij een jeugdherberg. Daar leerde ik veel Friezen kennen, maar ook mensen uit andere delen van het land en er waren heel veel gasten uit Duitsland. Een half jaar later in Frankrijk werkte ik in een team met collega’s die voornamelijk uit het westen van Nederland kwamen. Die zomer daarop ging ik werken op een camping met bijna alleen maar Franse collega’s. Zo groeide langzaam mijn wereld en ook mijn wereldbeeld. Uiteindelijk ging ik een internationale studie doen met studiegenoten uit de hele wereld, voornamelijk Azië en ontmoette ik in Spanje veel Zuid-Amerikanen. Ik heb zo veel mensen ontmoet met zulke uiteenlopende achtergronden, gewoontes en tradities. De belangrijkste les die ik op die manier leerde is dat niet iedereen hetzelfde is. Er zijn Nederlanders met wie je meer gemeen hebt dan met andere of bij wie je meer eigenschappen bewonderd dan bij anderen, maar bij mensen uit China, Indonesië en Zuid-Amerika en waar vandaan dan ook is dat net zo. Ik heb geleerd om naar de persoon te kijken die ik voor me heb en niet naar het land waar hij of zij vandaan komt. Ik weet niet of ik dat zonder mijn buitenlandervaringen ook had gedaan.