In de zomer van 2006 vertrok ik naar Spanje om daar een half jaar stage te gaan lopen. Ik kan me mijn eerste dagen in Barcelona nog heel goed herinneren. Ik kwam daar aan op het vliegveld, helemaal voorbereid om een half jaar in deze prachtige stad te verblijven… Hoewel, voorbereid?
Ik had nog niet eens een plek om de eerste nacht door te brengen.
Als ik daar nu, vijftien jaar later, aan terugdenk, weet ik dat ik zoiets nu echt niet meer zou doen.
In het jaar voordat ik naar Barcelona vertrok, deed ik een jaar van mijn studie aan de Cote d’Azur in Frankrijk. Voor dat jaar had ik wel voor vertrek mijn woonruimte in Nice geregeld en ben toen tegen een aantal problemen opgelopen met een verhuurmakelaar die niet zo netjes was. Bovendien had ik in Nice medestudenten ontmoet die ter plekke zonder problemen hun woonruimte regelden. Daardoor had ik er waarschijnlijk alle vertrouwen in dat ik dat in Barcelona ook zou kunnen doen.
Toen ik naar Barcelona vertrok had ik gelukkig wel al een flinke basiskennis van de Spaanse taal. Ik had al zes jaar Spaans op school gehad, alleen nog nooit echt in de praktijk kunnen gebruiken. Dit was dus wel echt een soort vuurdoop.
Ik kende Barcelona nog helemaal niet. Ik was er nog nooit geweest en wist eigenlijk alleen dat het een heel grote stad was. Ik had dus geen idee in welke buurt ik het beste zou kunnen wonen, hoe de verbindingen met het openbaar vervoer waren, waar het het veiligst was of waar je het meeste zou kunnen beleven. De beschikbare informatie op het internet was in die tijd ook nog niet zo uitgebreid als vandaag de dag. Ik wilde de verschillende buurten en beschikbare woningen dus zelf kunnen zien voor ik iets zou huren.
Ik had zelfs nog geen onderdak voor de eerste nachten geregeld. Ook dat wilde ik ter plaatse doen. Van het vliegveld reisde ik met de bus naar Sants Estació en daar belde ik een jeugdherberg in het centrum om te vragen of er plek was.
Wat had ik een geluk dat ze nog een bed vrij hadden, want precies dat weekend vond ook het Primavera Sound Festival plaats. Ondertussen, na vier jaar in Barcelona te hebben gewoond, ken ik het festival wel. Primavera Sound is één van de gaafste festivals waar ik ooit ben geweest. Een geweldig festival waar ik een jaar later zelf ook bij was, maar op dat moment nog nooit van had gehoord. Blijkbaar is de stad op dat moment altijd lang van te voren al zo goed als volgeboekt. Maar ik vond dus nog een slaapplek in een leuk hostel midden in Barrio Gótico, achter het Ayuntamiento (gemeentehuis). Wat een geluk.
Na mijn allereerste gesprek in het Spaans met een Spanjaard, voelde ik me euforisch.
Na dat telefoongesprek, mijn allereerste gesprek in het Spaans met een Spanjaard, voelde ik me euforisch. Hoe geweldig, dat ik helemaal alleen voor mezelf een slaapplek kon regelen in het Spaans.
De rest van de dag was ik helemaal ondergedompeld in de Spaanse taal. Eerst bij het inchecken, daarna volgden de eerste charlas triviales (zomaar een praatje), het vragen om advies waar ik het beste zou kunnen eten en dan natuurlijk ook het bestellen van eten op een terras. Aan het eind van de dag was ik vol zelfvertrouwen na al die succeservaringen met de Spaanse taal.
Mijn tweede dag in Barcelona besteedde ik aan het zoeken naar een kamer. Vol zelfvertrouwen bekeek ik online advertenties en belde ik verhuurders om afspraken te maken. Diezelfde dag bezocht ik drie appartementen en toen…
Aan het eind van die middag kwam ik met een licht wanhopig gevoel terug in de jeugdherberg.
Toen zakte de moed me in de schoenen. Het communiceren over de woning en de voorwaardenen bleek toch best wel lastig en bovendien vielen alle drie de woningen erg tegen. Kleine kamers, een vieze keuken, vreemde huisgenoten. Aan het eind van die middag kwam ik met een licht wanhopig gevoel terug in de jeugdherberg. Gelukkig gaf ik de moed niet op en zette ik mijn zoektocht op het internet voort.
Ik vond nog een interessante advertentie voor een woning niet ver van de jeugdherberg. Mooi centraal gelegen dus en omdat ik toch in de buurt was, kon ik meteen die avond al langskomen voor een bezichtiging.
Daar in die woning voelde het meteen goed. Het huis was netjes en ik had een fijn gevoel bij de hoofdbewoners die de kamer verhuurden. Door de klik die er was, verdwenen denk ik ook de taalbarrières. Zij respecteerden het feit dat ik nog niet zo goed Spaans sprak en waren begripvol. Als dat niet zo was, had ik de kamer misschien ook niet willen nemen. Maar ik was enthousiast, dus ik ben meteen naar de dichtstbijzijnde cajero automático (pinautomaat) gehold om de borg te betalen. Volgens mij heb ik diezelfde avond nog mijn spullen opgehaald in de herberg en ben ik ingetrokken in Calle Gombau.
Daar, vlak naast de markt van de wijk El Born, heb ik mijn eerste half jaar in Barcelona gewoond en een fantastische tijd beleefd. Ik deelde de woning met twee Catalanen, een Italiaan en een Française.
Tot op de dag van vandaag ben ik blij dat ik de keus had gemaakt om mijn eerste dagen in Barcelona ter plekke eerst de huizen te bekijken. Natuurlijk was het ook spannend, zeker toen de eerste woningen zo tegenvielen en de gesprekken lastig waren. Maar ik had er gewoon alle vertrouwen in dat ik dit kon en uiteindelijk vallen alle puzzelstukjes altijd op hun plaats en kom je in aanraking met de juiste mensen.
Je kunt in het buitenland zeker ook mensen tegenkomen die niet respectvol en open omgaan met het feit dat jij je best doet om hun taal te spreken en het kan dan ook even tegenzitten. Maar door vertrouwen te hebben en door te zetten, komt er meestal wel een oplossing op je pad. En hoe dan ook, door jezelf helemaal onder te dompelen in de andere taal, zul je sprongen vooruit maken in het leren van de taal en voor je het weet heb je zonder moeite de meest uiteenlopende gesprekken.
Ben je ook wel eens in een situatie geweest waar je je in het buitenland moest redden met een vreemde taal? Hoe ging dat en wat leverde het uiteindelijk op?